niedziela, 31 maja 2015

GREMLIN - Z ŻYCIA WZIĘTE

3\4 UDS 2015

1. Intro
2. Uczucie 
3. Upadek
4. Warto Żyć   feat. SOKOLLO
5. Skit 1 
6. Ku Pomocy    feat. MAJLO
7. Zrozumieć Ludzi 
8. Platynowe Dusze   feat. HESIK, BEOKA
9. Skit 2 
10. Siła Losu 
11. Kłamstwo vs Prawda 
12. Zemsta 
13. Skit 3 
14. Mów Co Chcesz
15. Walcz O Swoje    feat. BAS TAJPAN, NAPOLEON
16. Światło Granicy 
17. Outro (Drugie Bicie Serca) 
18. Bonus Track 1 (Szare Osiedla) 
19. Bonus Track 2 (Wartość Ulicy) 
20. Special Bonus (Legenda Białej Damy)

    Płyta ma już wprawdzie prawie pół roku, ale dopiero teraz wpadła mi w ręce. Nagranie solowego debiutu zabrało Ślązakowi niemal dwa lata, a teraz mamy owoc jego pracy - z życia wzięty album. Warto było tyle pracować?
    Znakomita większość podkładów wyszła spod palców Sokollo, który tworzy bity dość typowe dla nowoczesnego rapu początku XXI wieku. Klapiące perkusje, sporo elektroniki, sample, jeśli już są, to są krystalicznie czyste i pocięte idealnie. Pojedyncze kawałki zapewnili Morte (nieco bardziej klasyczne bity w 'Zrozumieć ludzi' i 'Szare osiedla'), Atomic Beats (bardziej z kolei elektroniczny podkład 'Platynowe dusze') i Emcet (chyba najbardziejsyntetyczny 'Mów co chcesz'). Razem daje to nam elektroniczny rap, który choć szybki i energiczny, jest jednak płytki i bezbarwny.     DJ HWR i DJ Wróbson dodają skreczami nieco życia, ale nadal jest to tak zwyczajna muzycznie płyta, że niewiele jest kawałków, które zwracają uwagę, a bity Sokollo pod koniec Zlewają się wręcz w jeden trak. Spójnie, owszem, ale mało ciekawie.
    Gremlin od pierwszych wersów mnie rozjebał: na początek 'Uczuć' wszedł refren i chwila minęła, zanim pojąłem, że to po angielsku... Zwrotki są już po polsku, choć i tak wiele to nie zmienia... Ale po kolei. Na plus rapperowi zaliczymy względne ogarnięcie stylu, ale to wszystko. Całość zepsuta i tak jest przez sepleniący wokal, utrudniający czasem zrozumienie wersów, a także przez pierdoły, jakie wygłasza Gremlin, powodują siwienie owłosienia: 'życie wartości ma wiele nie zjebaj tego' (zjebaj? Zjebaj? Co to za słowo?) albo 'będziesz dążyć do percepcji' (albo ja głuchy jestem i tam miało być perfekcji, albo Gremlin nie wie, o czym mówi) albo 'Koincydencji nie oszukasz, to właściwe słowo' (o kurwa, wyższa szkoła latania!) albo 'nie rozumią tego gnoje' - ja też tego nie rozumie. No i może tematyka, choć w większości oklepana, nie jest taka zła, ale ujęcie przekazu w wersy sprzed półtorej dekady, to już pomyłka. Całkowicie spuszczam zasłonę milczenia na te wrzuty po polskiemu - gdyby to było po śląsku, w lokalnej gwarze, czy coś w tym stylu, to może bym się nawet jarał - ale to jest po prostu półanalfabetyzm. Już większość gości przebija Gremlina na każdym polu: Sokollo ma przyduszony głos i warczący styl, ale przynajmniej daje sobie radę na mikrofonie. Majlo nieco uliczny sznyt, ale nadal lepszy, niż Gremlin, nie wspominając o Hesiku, czy Tajpanie. Tylko występ senegalskiego Francuza Napoleona możemy potraktować jako ciekawostkę, bo rymuje on niby po angielsku, ale tak naprawdę nie - i nie oszukujmy się, jest słaby.
    Ja nie mam pojęcia, jak za taki chłam mogło się wziąć Trzy Czwarte UDS. To bodaj pierwszy album od nich, który jest tak słaby. Żenujący rapper, bardzo przeciętna muzyka - to wszystko sprawia, że nie ma się ochoty powrotu do nagrania. Zmusiłem się parę razy, aby wyłapać te ciekawsze rzeczy, ale musiałem ostro skipować. No nie da się.

I kurwa się nie nauczą, że skit to przerywnik mówiony, a interlude muzyczny...

OCENA: 2+\6


sobota, 30 maja 2015

KECAJ & MYSTA - F.H.H.

skwer 2015

1. Wibracje
2. Dobro
3. Treadstone   feat. JEŻOZWIERZ, 4EST, JUNES, KIDD
4. To nie jest kraj…
5. Chcę więcej   feat. MED MC
6. Psychodancing
7. Gorzki
8. Cień
9. F.H.H. 
10. Smutne piosenki

    Już dwa lata temu Kecaj wyszedł na solo ze swoją 'Liga NieZwykłych Dżentelmenów' i całkiem mi się spodobało to, co tam zaprezentował. Teraz, po jakimś czasie, zrezygnował z usług producenckich Goldiego na rzecz zabrzanina Mysta. Miałem nadzieję, że album będzie co najmniej tak samo udany, jak poprzedni.
    Jak napisałem, muzykę robił tym razem Mysta, z niewielką tylko pomocą Digana i DJ Simple, który wziął się również za skrecze. Ni cholery nie wiedziałem, kim jest Mysta, ale nie szkodzi. Robi on całkiem fajne podkłady, które bujają smacznymi samplami, pociętymi z pomysłem i rozmysłem. Zawinięte są one na lekkich i zwiewnych perkusjach, ale czasem nie ma tu nic oczywistego, bo takie 'Dobro' Mysta poukładał dość niezwykle i nietuzinkowo, wplatając w trak trochę gadek ze skitów znanych z amerykańskich płyt. Czasem, tak jak w 'Psychodancing' wchodzą sytnezatory rodem z new romantic, więc nudzić się tu zupełnie nie da. W ogóle to taki klimat, kojarzący mi się z wczesnym Kanye West i Ghostface Killah z płyt trzeciej do piątej. Brzmi to jednakże świetnie i wystarczająco świeżo, żeby kiwało z przyjemnością głową. Choć nie znałem wcześniej Mysta, to nie żałuję, że go poznałem.
    Kecaj jest bardzo porządnym rapperem, choć szczerze mówiąc, techniki można się czepiać. Ale nie o to tu chodzi, żeby czepiać się flow, czy głosu. Kecaj ma bardzo dużą umiejętność pisania ciekawych wersów, które, choć pozbawione są szczególnych panczy, czy wersów zapadających w pamięć, ale za to mają swoją głębię i trzeba słuchać Kecaja uważnie, żeby przyswoić ten przekaz: nieco brudny, nieco smętny i zmęczony, ale zarymowany z uniesioną głową i ze szczerym sercem. Kecaj umie mówić o wszystkim: o patriotyzmie pojętym całkiem zdrowo i nienarodowościowo, o życiu, czy o hip hopie - jak w tytułowym F*** h-h, łapiesz ten tytuł? Kecaj zaprosił na album kilku dość gorących podziemnych rapperów, którzy znakomicie urozmaicają płytę. Naprawdę, choć bez fajerwerków, słucha się tego wyśmienicie.
    Oto co znaczą dobre bity, dobrane do rappera. Oto co znaczy producent i rapper, nadający na tych samych falach. Razem, mało znany Mysta i sięgający coraz dalej Kecaj, stworzyli niezwykle przyjemny materiał, który raz włączony, będzie powracał, bo jest tego warty.

OCENA: 5-\6


piątek, 29 maja 2015

PROBLEM & BRUDNY WOSK - ZEGAR TYKA LP

PROBLEM & BRUDNY WOSK - ZEGAR TYKA LP

nielegal 2015

1. Intro
2. Kawalerka
3. Srebrny Lis
4. Game Over
5. Reakcje    feat. QBA
6. Nie Mogę
7. Morze
8. Beef
9. Rewanż
10. Przyklejony uśmiech
11. Naćpanna
12. Krew Nie Woda
13. Niefart
14. Kroki, Oddech   feat. DETAL
15. Mejn
16. Trzymaj Kciuki

    Już na samym początku ksywa rappera wprowadza tu nieco zamieszania, bo w podziemiu Problem kojarzy się jednoznacznie z Pro8l3m'em - ale to na pewno nie to samo. Po drugie, okładka przykuwa wzrok gwoździami. Po trzecie, wsiowy rap (no disrespect, yamean) ostatnimi czasy jest coraz ciekawszy. A co nam wyszło z tych problemów na brudnym wosku?
    Wspomniany Brudny Wosk to lubelski producent, który odpowiada tu za całość muzyki. To nie są typowe, pierwsze lepsze bity, jakie znajdziesz na którejś podziemnej płycie. Brudny wyciąga z wosku naprawdę fajne sample, które są poskładane w taki sposób, że tworzą brudny właśnie klimat, kojarzący mi się ze ścianami kamienic lubelskiej starówki, z których odpada tynk, a wiekowy kurz zalega na fasadzie. Przyznam, że początek trochę mnie drażnił, bo zanosiło się na kolejny monumentalny melancholizm: sample były rozlazłe, a perkusji jak na lekarstwo, ale na szczęście sytuacja niebawem się zmieniła i te bity znormalniały. Nie znaczy to wcale, że ta muzyka to dudniący hardkor - wręcz przeciwnie, wiele tu smaczków, przejść, urozmaiceń. Tu żaden trak się nie toczy: one przebiegają w podskokach, czasem lekkich, czasem to dość leniwe podrygi, ale Brudny wosk ma fajną umiejętność tworzenia specyficznego klimatu.  
    Wprawdzie Problem ma dość lekki głos, ale to co mówi wcale nie jest lekkie. To dość głębokie wersy, które Problem wyciąga z bruzd pozostawionych przez życie. Rapper sprawnie nawija te teksty, które brzmią jak pedant do bitów: są tak samo uwalane w brudzie życia, tak samo zawiesite i tworzące klimat. Brudny Wosk jest za to dużo lepszym producentem, niż rapperem, bo choć radzi sobie w miarę na swoich podkładach, ale ma bardzo archaiczne flow, które czasem wręcz przeszkadza. Teksty też nie sa najwyższych lotów, ale przynajmniej nie rażą - na szczęście objawia się on tylko w trzech numerach i zostawia pole do popisu Problemowi. Ogólnie nie jest to rap łatwy w odbiorze, ale na tyle intrygujący, że warto się nad tym pochylić. Gości jest tu jak na lekarstwo - całkiem ciekawy Qba, obdarzony nieco skomplikowaną stylistyką oraz Detal, który w sumie nic wielkiego nie wnosi.
    To taka płyta, która jest bardzo spójna, mało przebojowa, a przede wszystkim robi klimat. Już w okolicy 30-40 minuty całość zlewa się w jeden trak, dość jednostajny, a jednak nadal ciekawy na swój sposób. Brak tu jakiegoś haczyka, jakiegoś hitu, który rozwaliłby głośniki - wszystko na jednym, równym przyznaję, poziomie. Jest porządnie, jednostajnie i daje to nam taki krążek, który możesz sobie wrzucić na słuchawki i łazić po mieście.

OCENA: 4\6


czwartek, 14 maja 2015

ZAWIESZKA

Drogie dzieci, nie daję rady. Mam taki nawał roboty, który radośnie spadł mi na łeb dość niespodziewanie, chichocząc przy tym złośliwie, że nie ogarniam. Muszę poukładać system, wyjechać służbowo do Holandii (ile ja płyt przywiozę...) i powrócę - pewnie pod koniec maja. Tymczasem możecie w komciach podrzucać Wasze typy nielegali do obróbki i jak ogarnę całość i wyzwolę się spod pręgierza obowiązków, będę kontynuował umieszczanie wypocin. Tymczasem!

środa, 13 maja 2015

GRUBSON - HOLIZM

Max Flo 2015

1. Intro (Horyzonty)
2. Sanepid    feat. JARECKI
3. Ciepłe brzmienie Kalifornii    feat. JARECKI, TEN TYP MES
4. Cwaniaczek
5. Mam Talerz Show 1
6. Nie jestem
7. Dżungla
8. Złota kula   feat. KRZYSZTOF ZALEWSKI
9. Spider-Man    feat. JARECKI, CHIP FU
10. Girls anthem
11. W.S.D.F.
12. Jedna z planet  feat. MARCELINA
13. Poczuj
14. Obrazy
15. Wyrywacz
16. Dziennikarze
17. Mam Talerz Show 2
18. Potrzeba
19. OutRo

    Grubson jest przez fanów polskiego rapu nieco odsunięty na tor boczny. Może inaczej, rzadko kto przyznaje się do słuchania Grubsona, a przecież sprzedaż płyt jest ogromna. To kto to kupuje? Babcie spod kościoła? W ciągu paru tygodni album dotarł do piątego miejsca na OLiSie, więc poszło niemało. Można mieć jakieś zastrzeżenia do Grubsona, ale do którego z rapperów nie da się przyczepić?
    Grubson, BRK, Jarecki i Snake stworzyli na tym albumie istną mieszankę, kipiącą wręcz ciepłym wajbem. To bardzo eklektyczna i złożona muzycznie płyta, bo ilość styli może zaskoczyć najbardziej przyzwyczajonych. Trochę kojarzy mi się to z późniejszymi albumami Wyclefa z Fugees, bo przechodzimy tu od reggae, przez ragga, calypso, jazz, g-funk, hip hop, drum'n'bass i crunk. Jakby tego było mało, Grubson wykorzystuje całą orkiestrę, bo słychać tu żywe bębny, gitary, saksofon, klawisze, puzon, trąbkę... No i DJ BRK na adapterach. To genialna mikstura brzmień, szwendających się na obrzeżach muzyki hip hop, ale czały czas tkwiących silnie w stylistyce. Przyznam, że jest to tak uderzająca porcja muzyki, pełnej soulu (bo duszy jakoś mi tu nie pasuje) i otwartości na świat, że... jestem zachwycony. Naprawdę, muzycznie jest to genialna robota, która nie pozwala się ani chwili nudzić, bo klimat zmienia się co parę chwil. Świetna rzecz!
    Grubsonowi zarzuca się zazwyczaj, że jego teksty są płytkie i zwyczajnie słabe. Ale ja mam wrażenie, że to nie o to tu chodzi. To nie karkołomne połączenia słów, dzikie hasztagi i followupy mają robić album. To raczej pozytywny przekaz, takie 'peace, love and happiness', wyrażone wprawdzie w najprostrzych słowach, ale za to w doskonałym stylu ragga. Ale nie ma co skreślać Grubsona lirycznie, bo potrafi on również być dowcipny i kąśliwy - zwróćcie uwagę na 'Dziennikarzy', odę na muzycznych pismaków. Pomijam zabawny w założeniu 'Mam Talerz', bo to zwykłe wygłupy, pastisz modnych ostatnio programów. Często Grubsona wspomaga Jarecki - jeden z najbardziej niedocenianych rapperów w Polsce, bo to, co ten koleś potrafi zrobić z wokalem, to magia. Zaskakującą nieco niespodzianką był występ Chip Fu z legendarnego składu Fu Schnickens - może Chip nie kicha tu co kilka wersów, nie wydaje wściekłych bulgotów jak w latach '90, ale nadal ma w gębie moc i nawija doskonale - przy czym to nie było parę wersów na odwal się, tylko porządna, sensowna zwrotka.
    I mówcie sobie co chcecie, ale trzeci album Grubsona to prawdziwy banger. świetny album, gdzie wprawdzie to muzyka wygrywa w cuglach, ale i sam Grubson wcale nie odstaje, a wraz z gośćmi brzmi to jeszcze lepiej. Propsy za otwartość i odwagę muzyczną, propsy za Chip Fu, propsy dla Jareckiego.

OCENA: 5\6


wtorek, 12 maja 2015

MAŁACH - TEMPO MIXTAPE

Pro-Rec 2015

1. To nie to samo    feat. RUFUZ
2. Muszę iść dalej    feat. PARZEL
3. Debiut    feat. DWA ASY
4. Tak żyję    feat. HDS, AGNIESZKA FIGURSKA
5. Chwilę się zeszło   feat. 83
6. T.E.M.P.O     feat. DIOX
7. Windrunner    feat. MOSAD, SIR MICH
8. Najlepszy zestaw   feat. BOKOTY
9. Nie chwal dnia...    feat. POLSKA WERSJA
10. Nie ma bata    feat. SZAJKA, PROFUS PPZ
11. To nie przypadek    feat. PALUCH
12. Ciemna brama    feat. DMK, LUIZA TATARA
13. Skąd to wszystko?   feat. REST, MICHRUS, KAFAR
14. Flegma    feat. MAŁACH
15. Ksywki i podwórka remix  feat. RUFUZ
16. Fałszywka remix   feat. RUFUZ, MAŁACH

    Ta płyta to nie tylko producencki album Małacha. To również promocja nowej marki ubraniowej, jaką wprowadza Małach - właśnie o nazwie Tempo. Co ciekawe, wszystkie numery przedpremierowo można było usłyszeć na YT, ale oczywiście to nie to samo, co dzierżyć w dłoni płytę...
    Według zapowiedzi Małacha, jego styl robienia bitów miał ewaluować i być bardzo analogowy. Czy ja wiem? No niby nie ma tu syntetyków i cloudów, ale przecież Małach i tak nigdy tego nie robił. No, ciężko nazwać autotuny w 'Najlepszym zestawie' jako analogiczne. Przy okazji, to jeden z najgorszych traków nie tylko na albumie, ale i w ogóle jaki ostatnio słyszałem. Tragiczna próba zrobienia kawałka imprezowego - wyszło ordynarne dicho. Poza tym ja tu nie widzę większej różnicy między płytami z Rufuzem, a tym mikstejpem. Jest parę bitów, które wpadają w ucho (Debiut, T.E.M.P.O.), ale w większości to takie zwykłe podkłady, typowe dla początku XXI wieku. Czasem, wbrew zapowiedziom, wpadnie nieco elektroniki, czasem klimat robią gitary, ale tak naprawdę nie ma tu się czym jarać. Producenta wspomagają DJ Gondek, DJ Grubaz i DJ Cut A Head i bardzo dobrze im to idzie.
    Jak zwykle w przypadku takich wydawnictw producenckich, mamy tu sporo gości, choć i przecież również Małach pojawia się parę razy na majku. Sam producent rozbawia mnie do łez, rymująz, że 'paru moich znajomych, oni zyją z ulicy', 'będą we mnie wiezyć', czy 'psecies jest bystry'. Litości, błagam, Małach, zostań za konsoletą. Oczywiście, dziwnym by było, gdyby wszyscy rymowali na tym samym poziomie. Dlatego zajmę się dwoma biegunami, biorąc pod uwagę tylko plusy i minusy, szarą strefę zostawiając bez komentarza. Otóż na plus wychodzi na pewno Parzel, który w tym roku jest w niezłej formie. Razem z nim całkiem konkretnie dają swoje Dwa Asy. Jedno z lepszych tu wejść zaliczył Diox, opowiadając o swoich porażkach miłosnych. Ciekawie na tle innych wchodzą Nizioł z Żabolem - ze swoimi ciężkimi wokalami brzmią interesująco, choć ich teksty nie wywołują dreszczy. Paluch w tym składzie jawi się jako bożyszcze mikrofonu i znacznie podbija poprzeczkę. Zaskoczył mnie nieco DMK, którego płyty nie jestem w stanie słuchać, a tu nagle wyszedł z płynnym flow i pozbieranym tekstem. Po drugiej stronie masakrę reprezentuje od początku Rufuz, stały partner-in-rhyme Małacha. Tu niestety spieprzył otwarcie albumu kiepskimi wersami i kwadratowym flow. HDS poprawia się z występu na występ, ale to nadal jest bardzo dalekie od ideału. Lata świetlne. Na szczęście lista tych słabych występów nie jest długa, ale za to tych przeciętnych jest całe mnóstwo...
    Płyta jak płyta, słyszałem takich setki. Ma reklamować ciuchy Małacha? Nie kupię, dzięki. Ma mnie zachęcić do kupowania kolejnych produkcji Małacha? Zastanowię się. Nie ma tu nic szczególnego, nic ciekawego, nic zachęcającego. Ot, album wypełniacz.       
  
OCENA:3\6


poniedziałek, 11 maja 2015

PLUTO - PROJEKT WILCZE ZMYSŁY

Pro 2015

1. Intro
2. Południowy Szaman
3. Styl życia
4. WNP
5. Tematyka     feat. BEDNAR
6. Projekt wilcze zmysły
7. Przyczyny Nerwicy
8. Jestem sobą     feat. ENDI, BOBEK
9. Jeszcze więcej
10. Powiedz prawdę   feat. DZIKI, SLW
11. Miasto dźwięku
12. Młot na ścierwo   feat. PASJONACI
13. Skit
14. Moja Ziemia
15. Zawsze    feat. SHELLERINI
16. BTN Produkcja 2
17. To mi wystarczy   feat. HOMEX, PEJDŻER
18. Ku Pamięci
19. Jeszcze więcej BTN Remix

    Kiedy zobaczyłem płytę w sklepie, okładka krzyknęła do mnie 'weź mnie nie ruszaj!'. Nie do końca jestem blisko z podkarpacką sceną i pomimo, że coraz więcej rapperów się stamtąd wyłania, to Pluto kręcił się gdzieś po obrzeżach pamięci i nie bardzo go kojarzyłem, nie mówiąc o nagraniach. Pojawiał się tu i tam, ale...
    Prawie całość, z wyłączeniem dosłownie paru podkładów, wykonał tu BTN. To mocne, bumbapowe podkłady z ciężką perkusją, na której nawinięte są dość czysto brzmiące sample, a całość wspomaga DJ MRK na adapterach. Nie ma tu nic odkrywczego, nic szczególnego - zwyczajne, hardkorowe brzmienie leżące blisko ulicy. A jednak coś w tej muzie jest, bo ona bardzo dobrze kiwa głową i człowiek słucha tego i słucha i w sumie nie ma dość. Podkłady są zatem bardzo spójne, bo nawet jeśli są tu cztery podkłady od Billi, to one doskonale współbrzmią w tymi od BTN.
    Pluto jest porządnym rzemieślnikiem - 'nie słodki jak Haribo, ale zimny jak Sub Zero'. To rapper z warsztatem, który uchodzi bez wstydu i choć czasem brakuje oddechu, daje sobie radę na tych bitach. Pluto jest bezkompromisowy, napierdala jak karabin maszynowy pancze w losowo wybranym kierunku, lecą kurwy na szyje słabych rapperów i miernych ludzi. Tu nie ma przebacz, tu nie ma chwili oddechu - ciągle cięcie krótko przy ziemi. Pluto nie boi się być agresywny i mówi bez ogródek o tym, co leży mu na wątrobie. to nie jest uliczny rap o ciężarze życia i byciu prawilnym. To rap bez maski, bez zbędnego umartwiania się, które ostatnio jest w modzie. Prosto w ryj. Dobór gości może już nie jest tak szczęśliwy, bo na wyróżnienie zasługują tu tylko Pasjonaci, Homex i Szelka. Daje radę również SLW, a reszta po prostu dała wersy i tyle wystarczy w tym temacie, natomiast Pejdżer powinien albo przestać, albo nauczyć się mówić, bo ja nic z tej zwrotki nie zrozumiałem, pomijając już całkowicie rozbrajające hausty powietrza, jakie desperacko wciąga pomiędzy linijkami.
    Na szczęście płyta jest lepsza niż okładka i kiedy zdusiłem jej szepty, okazało się, że jest bardzo fajnie. To szczery, bezkompromisowy rap, czerpiący z najlepszych lat hip hopu. Sporo panczy, sporo bluzgów, sporo łajania wacków, przebija raczej 'zajawka, a nie pociąg do zapłaty'. Naprawdę porządna rzecz.

OCENA: 4\6


niedziela, 10 maja 2015

RASMENTALISM - WYSZLI COŚ ZJEŚĆ

Asfalt 2015

1. Budzik na 13:00
2. Wyjdziesz na dwór?   feat. QUEBONAFIDE
3. Ryzyko wróg najgorszy
4. Nie jest tak    feat. SOKÓŁ
5. Mur przy wolnym
6. Na horyzoncie   feat. TOMSON
7. System interwałów   feat. KLAUDIA SZAFRAŃSKA
8. Nocny
9. Film o nikim
10. Nie jestem raperem   feat. DWA SŁAWY, THE VOICES
11. Byłoby łatwiej
12. Dna butelek feat. SŁAWEK UNIATOWSKI
13. On nie ja    feat. SARIUS
14. Świat zwariował w 29 lat
   
     Trochę nie rozumiałem tego hajpu na Rasmentalism, który nadszedł wraz z ostatnia płytą. Album roku, geniusze - a dla mnie to był zwyczajny, acz porządny album. Tyle, że znalazło się sporo lepszych. Dlatego, kiedy wyszedł drugi materiał Rasmentalistów stwierdziłem, że to może jest dobry moment do zrozumienia zjawiska, bo znowu wszyscy okazali się dziko zachwyceni.
    Ment XXL, według tego, co napisane jest na płycie, puszcza tą muzą oko do czasów, kiedy powstawał ich ulubiony rap. Nie, to nie jest klasyczny rap ze Złotej Ery, to taki soczysty hip hop, pełen sampli i skreczy DJ Ike, uzupełniony bardziej nowoczesnymi dźwiękami, generowanymi z komputera, a także okraszony dźwiękami żywych instrumentów: trąbki i klawiszy. I nawet, jeśli receptura jest tak oczywista, to nie znaczy to, że jest nudno, bo weźmy taki podkład do 'Mur przy wolnym': pocięty bit, zmieniający tempo i bardzo niespokojny - nie pozwala się nudzić. Za to 'Na horyzoncie' wchodzi z lekko etnicznym wajbem, może to nie rapowa Balcanica, ale klimat czerpie z ludowych brzmień. 'System interwałów' za to przechyla się delikatnie w stronę banghra house (brzmi poważnie!), baunsując w atmosferze bollywoodzkiego filmu. Dla odmiany 'Nie jestem rapperem' wprowadza gospelowe brzmienia z The Voices. Całkiem przyjemny trip muzyczny, łączący pokolenia i brzmienia. Ment zrobił swoje i należy mu tutaj oddać, co mu się należy.  
    Ras to rapper, który wykorzystuje swoją aurę do przyciągnięcia słuchacza. Jego technika nie zjada, teksty są zbyt wyluzowane, aby zawracać sobie głowę głupotami - dlatego nie ma tu bragga i soczystych panczy. Dostajemy za to sporo historyjek na niezobowiązujące tematy i tu właśnie Ras czuje się doskonale. Cytowanie błyskotliwych wersów jest bezcelowe, bo takich nie ma - Ras stara się tworzyć spójną jakość kolesia wyluzowanego i nieprzejmującego się głupotami: 'Nie używałem mózgu od dawna, życie klepie po dupsku jak Najman'... Wiesz, taki spoko luzak gość. Taki który w trakcie nagrywania płyty wyszedł coś zjeść. I jest tu jeszcze dobór gości: trafieni w punkt, bo każdy dał tu to, co mógł najlepiej. Ok, nikt nie wyskoczy ponad Astka, który po drugim albumie Sław jest w jeszcze lepszej formie, ale przynajmniej jasne jest, że każdy trzyma poziom.  
    Szczerze mówiąc, nadal nie rozumiem, dlaczego każdy tak się tym jara. Owszem, płyta jest dobra, wchodzi bardzo przyjemnie, ale żeby aż tak piać z zachwytu...? Fajne, bujające bity z pomysłem, dobry rapper, trzymający przy głośnikach... Brakuje mi tu czegoś, co spowodowałoby, że moja szczęka będzie leżała na podłodze. Bo w momencie, kiedy polski rap na 20 lat, nie możesz być po prostu dobrym kolesiem...

OCENA: 4+\6


sobota, 9 maja 2015

QUEBONAFIDE - EZOTERYKA

QueQuality 2015

1. Hype
2. Ile mogłem   feat. K-LEAH
3. Paulo Coelho
4. Harry Angel
5. Voodoo
6. Tarot    feat. JUSTYNA KUŚMIERCZYK
7. Ciuchy, kobiety...  feat. SITEK, RAS, DWA SŁAWY
8. Carnival
9. Żadnych zmartwień   feat. KUBAN, KUBA KNAP
10. Powszechny i śmiertelny
11. Światłowstręt
11. Kyrie Eleison   feat. GUZIOR
12. Trip
13. Ciernie   feat. DEYS
14. Vanilla Sky    feat. TEN TYP MES

    To już prawie dwa miesiące, a ja dopiero teraz łapię się za Quebo - a przecież tyle osób zdążyło się już spuścić w tym temacie. Wstyd. Przez ten czas płyta zdążyła znaleźć się na pierwszym miejscu OLiS, typy jarają się legalnym debiutem Que, a atmosferę podgrzewały wrzucane teledyski.
    Zawsze, kiedy wiem, że muzyka na albumie jest nowoczesna, odczuwam pewne ciśnienie w dołku, że strzeli mnie chuj od tych rozlazłych cloudów. Ale na szczęście to nie tutaj, bo producenci zadbali, żeby soundtrack do tego materiału walił w większości w łeb i kipiał wraz z rapperem. Płytę otwiera świetny banger Chris Carssona 'Hype' - Krzyś powraca jeszcze w 'Ciuchy, kobiety...'. Po stronie dobrych momentów stoi jeszcze SoulPete z cisnącym jak brudny czołg 'Harry Angel', Matheo z szaleńczym syntetycznym 'Voodoo', Essex z nieprawdopodobnym 'Carnival'. Niestety, mimo tego, że bity są tu świetnie dobrane, to zdarzają się momenty z kategorii 'ZIEEEW'. W taki dołek wpadł Sherlock ze swoim 'Paulo Coelho' - ostatnio Sherlocka nie bardzo trawię i potwierdzają moją niechęć jego kolejne i kolejne produkcje. Podobnie nudny jest Eljot w 'Tarocie' - ciągnie się toto i brzęczy aż nieprzyzwoicie, a 'Żadnych zmartwień' i 'Kyrie elejson' Ka-Meal'a to typ bitów, jakich nie znoszę - rozlazłych i wcale nie chilloutowych, tylko zwyczajnie wkurwiających. Mało podobają mi się również Teken z 'Powszechnym i śmiertelnym', choć jego 'Trip' jest całkiem ok i Bober z melancholijnym 'Vanilla Sky'. Płyta jest wprawdzie w miarę spójna (choć podkłady SoulPete'a i Ka-Meala dzielą lata świetlne), ale nie wszystkie podkłady mi wchodzą #lubrykant.      
        To, co wyczynia Quebo, ciężko opisać prostymi słowami, bo to prawdziwy węzeł gordyjski. Rapper wali słowami z dużą siłą, czasami tak przyspiesza, że ciężko go dogonić. Ma flow pełne pasji i nie mniej ciężkie wersy. Nie jest to oczywiście ciężar nie do uniesienia - jednakże osiada na uszach i mózgu i ciśnie. Weź wrzuć wersy: 'Od dawna słuchają tych ksyw \ To im je dam w rytmie przyspieszeń na prowo \ W scrabblach ułożyłem z mydeł blichtr \ No bo w moim świecie to nic niewarte słowo' - no te scrabble to naprawdę majstersztyk, ale szczerze mówiąc, te teksty są właśnie takie: mało jest panczy, które walą w szczękę, za to musisz je rozkminić, aby robiły wrażenie. Od razu takie wrażenie robią jednak goście - przede wszystkim Dwa Sławy, bo Astek zamiótł tak, że ukradł wszystkim szoł w tym kawałku ('ciągle trzymasz wagę jak Temida'...). Pozostali goście po prostu są, ani Kuba Knap mnie jakość nie zachwycił, ani Ras - każdy jest ok, ale bez szału.
    No i jest to bardzo porządna płyta, ale jeśli na kogoś nie działają cloudy, to nawet Quebo nie pomoże. I właśnie dlatego nie zostanę psychofanem tego krążka, bo nie znoszę tych new age'owych zagrywek, które mnie niezwykle drażnią, jeśli nie mają w sobie życia. I nawet rozumiem, że ta płyta jest dla wielu osób super, ale ja jestem z innego pokolenia i mam inne nawyki. Quebo jako rapper jest naprawdę dobry, ale nie wszystkie bity dają radę.

OCENA: 4+\6


czwartek, 7 maja 2015

KYNIO - KILKANAŚCIE LAT

Siła-Z-Pokoju 2015

1. Witam 
2. Do 2 MC   feat. TRIBA
3. Nie Rozumiem 
4. Sensi
5. Pekin Reprezentant
6. Pamięć 
7. Z Życia Flash    feat. PLASTIK
8. Nie Chcę 
9. Podejdź Bliżej 
10. Wiara Wolność Nadzieja  feat. AICHA & ASTEYA
11. Nigdy Nie Zapomnij 
12. Obudź Się 
13. Siła Myśli Po Zmroku
14. Szoł 
15. Sen    feat. FEEL-X, MUSZKA

    Do wydawnictw sygnowanych znakiem Filiksa mam podejście bardzo ostrożne. Nie mam pojęcia, skąd facet bierze swoich wykonawców, ale zazwyczaj jest to totalna klapa, a on, nie zrażony tym, wydaje kolejną kupę. Bo popatrz na listę jego ostatnich albumów: Generacja Mocy i Grzana (totalny chłam), Wienzo & Magia, czy Ematei Duch (bardzo przeciętne), Miraho (nawet ok). Po takiej liście wydawnictw nie miałem złudzeń, że ten konecki kumpel Feel-X'a nie będzie rewelacją.
    Muzyka na albumie to nowoczesny rap, obdarzony mocnymi werblami i silnym elektronicznym wajbem. Za proidukcję odpowiada dość sporo osób: NoName, Bayerman, I'Scream, Tyssiak, Tha Wildeast, Piero, DJ Bart, MZG i Robako. I w tym całym klimacie jest sporo różnic - w końcu jest tu dość sporo bitmejkerów. Pomiędzy zwyczajnymi podkładami, trafiają się 'Do 2 MC' Bayermana - kawałek z zamierzenia riddimowy, mający mieć jamajski wajb, ale będący bardziej zwyczajnym trakiem, a owego wajba nadaje tam Triba. Fajnie wszedł Tyssiak z mocno orientalnym 'Sensi' - w ogóle okazuje się, że to całkiem sprawny producent, bo pozostałe traki też nie są złe ('Pamięć'). Na plus wychodzą tu też Tha Wildweast, zwłaszcza w gorących 'Z życia flash' i 'Nie chcę'. Zresztą, nie ma sensu wymieniać tu pojedynczych kawałków - muzyka jest konkretna i naprawdę udana. Oczywiście, DJ Feel-X pojawia się tu również na adapterach, czasem wspierany przez kompana Kynia z Pekin Składu: DJ Dżino, a także przez DJ Bart'a.
    Kynio podobno rapuje od początków XXI wieku, czyli ponad 10 lat. I owszem, to jest możliwe, bo właśnie tak brzmi, jakby nagrywał w 2004 roku. Owszem, ma fajny głos, ale flow jest archaiczne. W sumie nie zawsze to przeszkadza, zwłaszcza, jeśli będziemy pamiętać, że Kynio to w dużej mierze freestylowiec. Zatem na stylistykę możemy przymknąć oko, nawet jeśli coś tam może zgrzytać - ale przecież nie jest słabo. A co do treści - kawałki są o wszystkim, a co za tym idzie, o niczym. Takie typowe tematy na dowolną płytę: rapujemy, jaramy, reprezentujemy swoją miejscówkę, żyjemy własnym życiem. I o ile najczęściej w ogóle nie zwracasz uwagi na wersy, bo Kynio sobie płynie niczym kolejny instrument, to czasem wpadają w ucho jakieś bolesne strofy. To mały paradoks w rapie, gdzie liczą się nie tylko bity, ale i słowa ale... lepiej Kynia słyszeć, ale nie słuchać. Na gości również nie trzeba zwracać szczególnej uwagi - Tribę zauważysz tak, czy siak, bo toastuje on bardzo fajnie i ten jamajski rap zdecydowanie plusuje. Plastik? Obecny - tyle. Feel-X śpiewa w refrenie 'Snu' - nawet udanie, choć nieco wstydliwie. 
    Z jednej strony jest to krążek, który wcale nie jest zły - całość nakręca zwłaszcza praca producentów i djów - muzycznie jest naprawdę dobrze - nowocześnie, ale z szacunkiem dla korzeni. To najlepsza muzycznie płyta od Filiksa. Sam Kynio zaś... No właśnie, tu jest pies pogrzebany, bo Kynio też jakiś specjalnie straszny nie jest, ale ma czasem takie wejścia, że ręce opadają. Można sprawdzić, wcale nie jest to żaden badziew, jakiego się spodziewałem. Daje radę, obok Miraho jedyny pozytywny akcent wytwórni.

OCENA: 4-\6


środa, 6 maja 2015

KĘKĘ - NOWE RZECZY

Prosto 2015

1. Zmysły            
2. Młody Polak                        
3. W Dół Kieliszki (WuDeKa)
4. Niezrzeszony                  
5. Pamięć Zostaje                   
6. Świadomość                             
7. To Co Mam                     
8. Nie Bądź Zły             
9. Wyjebane (Tak Mocno)               
10. Sprawy Ważne            
11. Czasem Muszę         
12. Fajnie         
13. Było Blisko   

    Kękę wraca na scenę. Jak sam pisze na wkładce płyty, to jest płyta o nim samym dla siebie samego, a ty słuchaczu, możesz w tym uczestniczyć - albo nie, twoja sprawa. Ale, jak się okazało, w ciągu tylko pierwszego miesiąca znalazło się tylu chętnych do uczestnictwa w tych Nowych Rzeczach, że płyta pkryła się złotem. Ja natomiast przystąpiłem do sprawdzenia Kędziora z lekkim obsunięciem.
    Tak, nie jestem fanem większości producentów, obecnych na tej płycie. Sherlock, Uraz, Lanek, Donde, Johnny Beats, Matheo, Milion Beats i Pawbeats to zdecydowanie zbyt nowoczesne brzmienie, abym łykał je bez zastanowienia. I już wraz z pierwszymi dźwiękami się skrzywiłem, bo podkład Sherlocka, który zmierza zdecydowanie odwrotnym kierunku niż moje upodobania, nieco mnie skrzywił. Mimo to 'Pamięć zostaje' jego autorstwa jest skądinąd udanym kawałkiem, a 'Wyjebane' jest naprawdę świetny. Zaraz jako drugi wszedł Uraz z nieco połamaną perkusją, ale fajnym klimatem. Te połamane perki z czasem milionem uderzeń ciągną się potem przez chwilę - i wiecie co? Nie szkodzi, tym bardziej, że nie ma tu ich aż tak wiele. Rozwala Lanek z 'W dół kieliszki' - doskonałym barowym numerem, który idealnie pasuje do Kękiego, a także wybornym bitem do 'Niezrzeszonego'. Cymes. Podobnie udanie ogarnia bit Donde w dość typowym dla siebie stylu ('Świadomość') i w zasadzie poza wejściowym numerem, każdy bit jest co najmniej dobry. Ale za to każdy pasuje do Kękiego i przyznam, że muzyka jest dobrana bardzo spójnie. I może szkoda, że tylko w jednym kawałku pojawia się DJ Vazee na wosku...   
    Kękę zaczyna w taki sposób, który mnie nie rzucił na ziemię - powiem nawet, że wręcz przeciwnie. Co mnie tak odrzuciło? Na pewno nie emocje, szczerość, czy pasja i czasem ekshibicjonizm w opisach własnego życia. Nie spodobało mi się takie szczekanie, walenie tych wersów toporem - ale na szczęście był to tylko pierwszy trak, bo w pozostałych Kę biegnie tak, jak trzeba: płynnie i bardzo emocjonalnie. W ogóle mam wrażenie, że kawałek na wstęp nie został wybrany zbyt szczęśliwie, bo to nie jest fajny numer - już patriotyczny 'Młody Polak' jest dużo ciekawszy. Rap nacjonalistyczny jest ostatnio coraz bardziej popularny, ale to inna jazda - po prostu taki 'wake up call' dla młodzieży, zamiast 'bij Żyda, bo kradnie kebaby'. Czy coś jak to. Z drugiej strony, poza poważniejszymi tematami, Kękę znowu chla (trochę mniej, niż uprzednio) i rapuje, racząc wszystkich wokół mało wybrednymi, lecz kąśliwymi liściami w ryj. Ale i tak Kę ma na wszystko 'Wyjebane' - zresztą, w tym kawałku nieodparcie jego flow i swada kojarzy mi się nieco z Kazikiem. Z kolei w 'Czasem muszę' od Matheo jest tu sporo z klimatu płyt Winiego... Aj, elastyczny nam się ten Kęki zrobił. I, co ważne, nie ma gości. Jak wspomniałem na początku, to płyta od Kę dla Kę, a Ty czuj się zaproszony i tyle.      
    Szkoda  tego wejścia, bo 'Zmysły' nie są dobre na wejście - to najsłabszy numer na płycie - oczywiście według mnie. Dlatego nieco mnie tąpnęło w pierwszej minucie, ale potem było już tylko lepiej. Zatem po nieco nieudanym wejściu dostałem świetny album , sporo lepszy od debiutu. Tak, jest to jedna z lepszych płyt w tym półroczu, a może nawet w roku. I co Wy na to? Te nowe rzeczy są świetne! Go Radom!

OCENA: 5\6


wtorek, 5 maja 2015

PANCERNY - MÓJ OSOIBISTY DEBIUT

Kilotony 2015

1. My personal intro   feat. MOLLY WILLIAMS   
2. Anonimowy pasjonata
3. #Killing Floor   feat. KUBAS
4. I nawet jeśli
5. Fobia społeczna   
6. Zapamiętaj   feat. POETA
7. Nie mam pomysłu na życie II  
8. Głupcy   feat. PROSTA FORMA   
9. Jestem tylko dzieckiem    feat. TWARDY
10. Rzeczy nieistotne   feat. TRAUM DIGGS, BACIOR  
11. Gdzie wszyscy moi przyjaciele 
12. Sukces
13. Zdrowe podejście   
14. Schematy
15. Don't think about it    feat. CRYPTIC WISDOM, FREDDIE JACKSON

    Kim jest Pancerny? Dobre pytanie, bo przeciez nie można powiedzieć, że to znana postać na naszym podwórku. Ale jest on tu przecież nie od dziś, bo to jego w sumie trzeci materiał, udzielał się na fristajlowych bitwach, grał koncerty przed przedstawicielami sceny legalnej i nie tylko... Od jakiegoś czasu Kilotony wydobywają na światło dzienne lokalnych wykonawców z Bieszczad i okolic - i tak jest z Pancernym.
    Część z tych podkładów - w zasadzie nieco ponad połowa, to bity wzięte z instrumentali takich ludzi, jak Lanek, Rocket Beats, czy Salvare - ale część pochodzi również z oryginalnych źródeł. Mamy tu więc traki O.S.T.R., jest Wezyr (ciekawy pomysł na sample z Lady Pank 'Wciąż bardziej obcy' w Głupcach), Cdoz, Argon, ale także dwóch amerykańskich bitmejkerów: Madeauz oraz Mr. Carmack. Jest tu więc dość szerokie spektrum brzmień, od zupełnie klasycznych Ostrego, Cdoz i Rocket Beats, do elektronicznych brzmień Amerykanów - swoją drogą dość interesujących. Są to podkłady nawet ciekawe, choć nie wszystkie jakoś szczególnie porywają - w zasadzie nie porywa żaden, ale przynajmniej kilka jest całkiem porządnych.
    A Pancerny jest dokładnie taki sam, jak bity - niby ok, słucha się go w miarę dobrze. Głos ma spoko, dość oryginalny, flow daje radę - czasem zaszwankuje jakiś niezręczny zwrot, czasem wers się nie zmieści, czasem coś innego... To takie historyjki na temat życia zwykłego człowieka i tak naprawdę nie ma tu nic szczególnego i czegoś, co by dało radę wyciągnąć Pancernego na jakiś wyższy poziom. Ot, takie tam gadki. Nawet nie mam czego zacytować, bo wszystko jest dość płaskie, choć raczej w porządku - taki rzemieślniczy rap z podziemia, jakiego wiele. Z gości wyróżniają się przede wszystkim Amerykanie: nowojorczyk Traum Diggs, obdarzona anielskim głosem Molly Williams. Z Polaków dają sobie radę głównie Poeta, może jeszcze Kubas, bo na drugim biegunie są słabiutcy zawodnicy z Prostej Formy oraz Bacior, niepotrzebnie wjeżdżający po angielsku obok Diggsa.
    Ten album to trochę przerost formy nad treścią. Kilku amerykańskich graczy trzeciego sortu, bit od Ostrego i to wszystko podane w nieco przeciętnym sosie, z przeciętnym rapperem w roli głównej. Jest tu kilka ciekawych momentów, wartych sprawdzenia, ale ogólnie to mocny przeciętniak.

OCENA: 3\6 


poniedziałek, 4 maja 2015

TAZ - PLANETARIUM

nielegal 2015

1. Intro    feat. PRZYJACIELE 
2. Planetarium 
3. Ciśnienie atmosferyczne
4. Wodnik 
5. Hydra 
6. Jednoosobowa drużyna   feat. PROBLEM
7. Chemiczna dygresja 
8. Andromeda   feat. BNA, BIENIO 
9. Kształt snu 
10. Dzień za dwa złote
11. Myślokształty 
12. Szukam wolności 
13. Wir duchowy (break) 
14. Nieboskłon
15. Centrum wszechświata 
16. Mały WÓZ, wielki WÓZek 
17. Jazz ucieka 
18. Magiczny obraz
19. Miliony mil 2
20. Outro 

    Parę dni temu wyszła druga płyta podziemnego gracza z Tarnowa, Taza. Album nie odbił się na razie szerszym echem i w zasadzie pewnie pozostanie tylko kolejnym lokalnym produktem. Ale oczywiście sprawdzam, bo jakże by nie?
    Choć znajdziemy tu aż dwadzieścia tytułów, to jednak płyta trwa niecałe 50 minut. I tylko sześć numerów przekracza długością trzy minuty. Nad muzyką pracowało tu kilku producentów, z których najwięcej podkładów wykonał Kulavy. Obok niego, na trakach są tu też Ekii, Magnat (niezły 'Wodnik', ale zupełnie niestrawny 'Chemiczna dygresja'), 1Sort, Slidebeatz, Nyks (słabszy moment płyty w 'Myślokształtach'), Kuduaty, Lap, Kubuś, Wieszczu i Makówa. Wszystko w zasadzie ma tu podobny klimat: klasyczny, czasem nawet nieco funkujący (Ekii w tytułowym traku), czy jazzujący, podsycany fajnymi samplami. Do tego znalazło się tu kilka osób drapiących wosk: DJ Cut-A-Head, DJ Duduś i DJ Wake Up, co wzmaga wrażenie bumbapowe. Nie wszystkie podkłady tu są fajne i bujające - dobrą robotę robi Ekii, Kulavy również robi podkłady niekulawe, ale część podkładów jest zwyczajnie słaba niestety i wybitnie ciągnęło mi palec w kierunku przycisku skip. Ogólnie, jest średnio.   
    Taz ma nieco ciężki, taki 'przydymiony' wokal, zazwyczaj płynie swobodnie po bitach, choć czasem udaje mu się nie wyrobić, omsknąć, bądź nie zmieścić. Ale nie są to takie sprawy, które dyskwalifikowałyby Taza jako rappera i choć słychać je co jakiś czas, to jednak nie rzutują aż tak bardzo na odbiór. Jeśli chodzi o wersy, to Taz kontynuuje swój przekaz z pierwszego albumu: życiowe, nieco filozoficzne rozkminki, choć może więcej tu bragga i nawijania o rapie. Może trochę za dużo wpada tu słów rodem z encyklopedii, nieco zawoalowanych i zagmatwanych opowieści, które nie zawsze są wystarczająco zrozumiałe - ale któż rozumie to, co dzieje się w gwiazdach? Wydaje się chociaż, że Taz wie, o czym mówi.
    Od ostatniej płyty niewiele się tu zmieniło. Nadal klasyczne brzmienie, nadal filozoficzne rozkminki na temat wszechświata. Dobrze, że materiał jest dość krótki, bo w którymś momencie robi się nieco nużący i monotonny. Owszem, dobrze sobie posłuchać, bo nie jest to zła płyta, ale nie ma tu czegoś, co mogłoby zachwycić. Zatem kolejna rzecz z podziemia, która nie jest zła, ale przepadnie, bo nie ma tyle siły, aby zainteresować większe grono słuchaczy.

OCENA: 4-\6 


niedziela, 3 maja 2015

DZIERGI - LEPIEJ PÓŹNO NIŻ WCALE EP

nielegal 2015

1. Nie licz na cuda 
2. Rozliczenie   feat. MACIEJ MXL
3. Pokusa   feat. HERUŚ, IZABELA KAMELA 
4. Farbowany Lis 
5. Kim jesteś
6. Przestroga   feat. IZABELA KAMELA 

    Była kiedyś (w sumie nadal jest) piosenka zespołu Smokie: 'Dziergi, Dziergi, who the fuck is Dziergi'. Czy jakoś tak, w każdym razie pasuje jak ulał. Nie mam pojęcia, co to za koleś - wiem tylko, że to jego debiut, a on sam pochodzi z miasteczka spod samej granicy z Niemcami. Co gorsza, na kanale YT zawarta jest informacja, że 'Pierwsze zainteresowanie kulturą hip hopową zaczeło się na przełomie 2002/2003 za sprawą 8 mili - klasyka. Od tego momentu zaczęły powstawać pierwsze teksty (freestyle pisany)'. Nie mam nic przeciwko 8 Mili, od czegoś trzeba zacząć - ja zacząłem od Break Machine i ich 'Street Dance' w '84. Ale co to kurwa jest FREESTYLE PISANY? Oj, zaczęło się źle...
    Produkcją płyty zajął się Maciej MXL, koleżka Dziergiego. Znalazł się tu jednak jeden bit od Choiny ('Rozliczenie') - dokładnie taki sam, jak reszta, czyli nijaki. To wszystko takie niby nowoczesne podkłady, zagrane klawiszami - friszerowe serwery zatykane są podobnym badziewiem. Nie ma tu jakiejś inwencji, nie ma siły. Wszystko to są uliczno podobne podkłady, które raczej drażnią, niż bujają głową.  Na dwóch trakach producentów wspomaga DJ Hard Cut, ale on też dostosowuje się do przeciętności projektu. Nuda.
    Dziergi jest bardzo przeciętnym rapperem - w podziemiu jest takich na pęczki. Niczym szczególnym się nie wyróżnia, ma chyba delikatną wadę wymowy a może po prostu tak nawija - nie wiem. Często gubi końcówki, zbija sylaby w jedną, traci oddech. Nie słucha się go z wielką przyjemnością, tym bardziej, że teksty też są oklepane jak schaboszczaki w barze mlecznym. Typowa masówka: życie, zagrożenia, pogoń za pieniędzmi, reprezentuję Chojnę... A kiedy wchodzą goście... Cóż, robi się ciężko i zawiesiście. I choć Maciej jest w miarę ok na majku - tak samo średnim rapperem, jak producentem, to już drugi emce na majku, Heruś, to koleś wycięty z kaset PH Kopalnia z lat '90 - prezentuje on dramatyczny archaizm.
    Chujowa okładka doskonale obrazuje to, co dzieje się na tej epce. Do tego potwierdziły się moje najgorsze obawy wywołane opisem, przytoczonym we wstępie. To płyta, jakich pełno w szarej rapsferze. Jedynym kawałkiem, który nie wywoływał we mnie swędzenia palca w kierunku przycisku skip, był kończący numer 'Przestroga' - ale nawet ten trak nie trafił do mojej plejlisty. Słabo, ale może następny materiał będzie lepszy? Może...

OCENA: 2+\6 


sobota, 2 maja 2015

OPAŁ & PHONIC - OKO

Brain Dead Familia 2015

1. Intro
2. Ta sama katarynka
3. Kiczcore 
4. Gówno_Dauny   feat. ŚWISTAK
5. HCWPL
6. Zakład 
7. Monster   feat. WNUK
8. Energydrin   feat. KABAZECIK
9. Jungler
10. Zwłoki, Zwłoki - Skit
11. Psychiatryk  feat. WARA
12. BDF   feat. ARACH, DOMINIKA STASIUK

    Opał nie jest nowicjuszem w tej grze, bo jest to już chyba jego drugi solowy nielegal - o ile wszystkie do mnie dotarły. DJ Phonic jest jego stałym partnerem (jakkolwiek by to nie brzmiało) i najlepiej współpracuje im się w tandemie. Opał mówi, że 'Oko' to podsumowanie ich jazdy pod tytułem KiczCore: połączenie złośliwego bragga i horrorcore.
    Phonic umie wykonać takie podkłady, że nie masz wątpliwości, że chodzi tu o horrorcore. I nie mówię tu o wściekłych gitarach, ciężkich perkusjach i demonicznych wyciach na traku - wręcz przeciwnie. To swoiste połączenie melodyjek z pozytywek, klimatów wziętych od cyrkowych clownów, szalonych pomysłów - na przykład perkusja zrobiona z dźwięków otwierania puszki z energy drinkiem jest naprawdę mocną ideą. Ok, czasem takie piekielne bity (np. 'Jungler') z gitarowymi riffami i potępieńczymi dźwiękami się znajdą, ale to nadal nie jest tak bardzo oczywiste, jak można by sobie to wyobrażać. Phonic jest obdarzony fantazją i wyczuciem, łączy klimaty 'It' Stephena Kinga z demonicznymi 'The Exorcism of Emily Rose', co daje bardzo ciekawy wynik i słuchacz siedzi z otwartą gębą, aby nie dać się zaskoczyć muzyce. A, co najważniejsze, Phonic doskonale wie co zrobić, aby dopasować się do wokalu i stylu Opała. Dora robota.
    Nie wiem, co to jest, ale większość lubujących się w horrorach rapperów ma wysoki głos niczym dwunastolatek: weź Kaen, Pih, czy Opał właśnie. Jednak głos Opała nie przeszkadza tu aż tak bardzo, głównie z tego powodu, że ma on dobrą technikę i wspaniale pasuje do bitów Phonica. Jednak, odpowiadając na dictum postawione w jednym z kawałków: 'wymień mi chociaż jedną osobę która w Polsce nawija tak jak ja' - proszę, challenge accepted. Kaen? Owszem, trochę. Buka? Oj, miejscami tak. Nie twierdzę, że to ordynarna zrzynka, ale istnieje tu niewątpliwe podobieństwo. Wściekłe przyspieszenia, wysokie staccato słów, które w którymś momencie zaczynają się zlewać w jeden ciąg szalonych i czasem obleśnych porównań. To takie bragga połączone z obrazoburczymi opisami, pełną krwistych i mocno ironicznych rymów: 'KiczCore chory jak Hitchcock, power jak Kliczko \ Chciałbym być numerem jeden gdybym chciał być liczbą \ Przecież wiesz że jestem niezły robię w czaszkach wam odwierty \ Wiesz że jestem crazy maybe baby, weź do gęby \ Coś się święci, obleśny jak Conchita Wurst \ I am crazy crazy crazy #Looney Tunes'. Na gościnnych mikrofonach warto wymienić dzikiego Kabazecika, poza nim są tu jeszcze dość normalny Świstak, Wara, który brzmi jak wyjęty z gothic metalowego zespołu i całkiem porządny Arach. Przyznam, że Wnuka w ogóle nie zauważyłem i musiałem specjalnie uważać, żeby go nie zgubić.
    To bardzo ciekawy materiał i pomimo pewnych wad, plusy górują nad minusami i z chęcią powracam do 'Oka'. Jeśli ktoś szuka nietuzinkowego horrorcore, to właśnie znalazł. Świetna muzyka Phonica, ciekawy rapper - choć nie udało mu się uniknąć słabszych momentów, wszystko to sprawia, że mamy przed sobą naprawdę udaną rzecz.

OCENA: 4+\6 



piątek, 1 maja 2015

ERIPE - OPIUM LP

Patokalipsa 2015

1. ELO KURWA 
2. Opium 
3. Wiń siebie    feat. USZER zDP, KIJU, PENX
4. Trajektoria lotu 
5. Katiusza    feat. BAZI, ZYGSON 
6. Nie będziemy kolegami 
7. Jebać leszczy 
8. Dynks Club    feat. DELEKTA   
9. Diego Sanchez    feat. KOJOT   
10. Jestem podziemiem
11. Reperkusje  
12. Obrażenia zewnętrzne 
13. Tartakiada    feat. QUEBONAFIDE 
14. Czasem się zastanawiam    feat. OXON, REVO 
15. Hajduszoboszlo 
16. Bez dwóch zdań 

    Nadal ciekaw jestem, kiedy Eripe będzie dostępny na legalu - może nigdy? Dość, że rapper może być pewien, że ilu sztuk fizyka sobie nie puści, tyle pójdzie na pniu, lud będzie się zachwycał, a na Glamie rozpęta się kolejna fala hejtu. A RIP i tak zrobi swoje i będzie śmiał się w kułak, że narobił szumu.
    Trochę się obawiałem patrząc na producentów, że muzyka nie będzie miała jebnięcia i będzie rozlazła - na szczęście nic z tych rzeczy. Tu prawie każdy numer ma pierdolnięcie - najwięcej dał tu coraz bardziej popularny TMK, który pokazał, że umie robić naprawdę konkretne i walące w łeb bity ('Diego Sanchez', 'Katiusza'). Poza nim są tu również Mario Kontrargument (w sumie on tu wygrywa, bo ma świetne dwa wejścia), Ksywabezdja, NoTime, Eigus (nieco drum'n'bassowy 'Reperkusje'), Jhn (ze swoim nieco rockującym 'Dynks Club'), Lanek (mocno syntetyczny i połamany, choć ciekawy 'Jestem podziemiem'), Szur (świetne połączenie kawałka klasycznego z nowoczesnym - bit do 'Obrażeń zewnętrznych jest jednym z ciekawszych tutaj), Nastyk i Mithal. I choć dużo jest tu ludzi odpowiedzialnych za muzykę, to jednak całość brzmienia ma tu ręce i nogi. Jest nowocześnie i dość elektronicznie, ale przyjemnie łupiące po uszach. Nieco klasycznie hiphopowego blichtru dodają DJe: Avens, DJ Noriz, DJ Gugatch i DJ Simple. 
    Eripe wchodzi na szczyty samouwielbienia, kiedy gada, że 'Muszę nagrać płytę, bo nie mam czego słuchać' - ale bądźmy szczerzy, ma podstawy ku temu. Scena dziś jest Teksasem, a wokal Eripe piłą mechaniczną - w sumie niezła kurwa masakra. Można hejtować tego emce, ale zazwyczaj wynika to tylko z tego powodu, że ktoś nie kuma tych wersów - 'moje pancze są denne - zwykle dwu' - bo Eripe sypie panczami z rękawa jak Diego Sanchez (dobra, Diego na ringu nie ma rękawów). Dostaje się kilku rapperom w 'Nie będziemy kolegami', dostaje się w zasadzie wszystkim wokół - totalny rozpiździaj trwa od początku do końca. Eripe nagrał album, na którym nie ma momentu na oddech - musisz uważać cały czas, bo możesz dostać w pysk, dziwko. Nawet kiedy rapper robi letniaki ku czci węgierskiego 'Hajduszoboszlo', pancze lecą w losowo wybranym kierunku: 'Pani Hela z pod Lublina trzyma w torbie żubra \ I bardzo ją interesuje co mam w kąpielówkach \ Pyta czy ją nasmaruje, w głowie się nie mieści \ Na taką starą rurę tylko WD-40'. No kurwa. Tu nawet ciężko wspominać o gościach, bo co tu można dodać? Zapropsuję tylko Revo (przewyborna zwrotka!) i Baziego, ale w sumie każdy daje tu sobie radę bez wstydu.
    Mówcie co chcecie, ale Eripe rozjebał system tym krążkiem. Owszem, jest tu kilka drobnych minusów, które jednak nie maja większego wpływu na całość. Daleko mi do gimbusa, w życiu w gimnazjum nie byłem, oceniam to, co słyszę. A słyszę rappera obdarzonego nie tylko stylem i techniką, ale również kąśliwym językiem, który nafaszerowany jest trotylem. Jak dla mnie, jeden z lepszych nielegali 2015 i mówcie co chcecie.

OCENA: 5\6